‘Kindermishandeling is bijna altijd een uiting van onmacht.'

Sandra: ‘Mirjam en ik hebben allebei het vuur als het om het beschermen van kinderen gaat.’
Mirjam: ‘Kindermishandeling is bijna altijd een uiting van onmacht. Daar wil ik graag bij helpen. Het gaat niet alleen om de kinderen, maar ook om de ouders. Als de ouder geholpen kan worden, help je daarmee ook het kind.’
Sandra: ‘We hebben beiden een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Ik heb dat van huis uit meegekregen. Mijn moeder had een grote maatschappelijke betrokkenheid. Met kerst zaten er altijd extra mensen aan tafel die om de een of andere reden zelf geen kerst konden vierden.’
Mirjam: ‘Ik kan mijn ogen niet sluiten voor dingen die niet goed gaan. Voordat er in het Juliana Kinderziekenhuis geld werd vrijgemaakt voor de aanpak van kindermishandeling ging ik na een dienst weleens naar huis met het gevoel dat ik álles had gedaan wat moest, alle protocollen had gevolgd, maar dat er toch iets niet klopte. Het zat me niet lekker, maar ik had de tools niet om er iets aan te doen.’

Sandra: ‘Toen ik vier jaar geleden budget kreeg om de signalering van kindermishandeling te verbeteren, was Mirjam een van de eerste forensisch verpleegkundigen die ik opleidde. Ik wist meteen dat ik haar moest hebben. Zij is zó betrokken.’
Mirjam: ‘Ik leid nu andere verpleegkundigen op. Het gaat daarbij vooral om communicatietraining; nooit met het vingertje wijzen maar hulp bieden. Nooit zeggen dat je denkt dat iemand zijn kind mishandelt, maar dat je niet begrijpt waarom een kind bepaalde verwondingen heeft. Als je in gesprek gaat, komen de verhalen vaak vanzelf.’
Sandra: ‘Het is heel belangrijk om niet te oordelen, een open houding te hebben.’

Mirjam: ‘Ik heb ooit meegemaakt dat er een baby met blauwe plekken binnenkwam en een collega vrijwel direct tegen de ouders zei dat ze hun kindje hadden mishandeld. Later bleek dat de baby leukemie had, vandaar die blauwe plekken. Het was vreselijk voor de ouders dat ze werden beschuldigd. Sindsdien ben ik heel voorzichtig.’ (tekst gaat verder na beeld)

‘IK GA NOOIT MEER MET EEN ROTGEVOEL NAAR HUIS’

Sandra: ‘Wij hebben de grootste Spoedeisende Hulp voor kinderen van Nederland en daardoor hebben wij een belangrijke signaleringsfunctie in onze regio. Sinds wij personeel hierin trainen, is het aantal meldingen bij Veilig Thuis vanuit ons gestegen. Het aantal klachten van patiënten is laag. Ouders hebben begrip voor onze handelwijze. Vriendelijkheid speelt daarbij een grote rol.’
Mirjam: ‘Net als aandacht voor mensen. Soms tref je een duidelijk overbelaste ouder, wat een risico is voor mishandeling. Als je daar over in gesprek gaat, kun je samen naar een oplossing zoeken. Zo nemen we een huilbaby weleens een paar dagen op om de ouders rust te geven.’

Sandra: ‘Ik word steeds vaker gebeld door andere specialisten in het ziekenhuis die bij een patiëntje het gevoel hebben dat er iets niet klopt, maar niet weten wat ze daarmee moeten doen. Daar ben ik ongelooflijk blij om. Zo is ons initiatief een olievlek die steeds groter wordt. Door steeds meer artsen en verpleegkundigen te trainen, kunnen we écht iets doen tegen kindermishandeling.’
Mirjam: ‘Ik ga nooit meer met een rotgevoel naar huis. Er zijn nooit meer losse eindjes. Dat geeft een heel goed gevoel.’