Cookie melding
Augeo gaat zeer zorgvuldig om met haar informatie en zal deze gegevens nooit aan derden ter beschikking stellen.
'De meester heeft mij altijd gesteund' stond op het briefje
Anton Horeweg (58) is leerkracht op een basisschool, geeft lezingen en schreef boeken over gedragsproblemen en traumasensitief werken in het onderwijs.
‘Ik werk een dag of zes per week. Soms denk ik dat het misschien wel een beetje veel is wat ik allemaal doe. Dat ik het volhoud, komt doordat ik drie keer per week sport, mijn uitlaatklep, maar vooral door mijn enthousiasme.
Het lesgeven kan ik echt niet missen. Daarvoor is het veel te leuk. Daarnaast heb ik de missie om collega’s te vertellen over hoe je kunt omgaan met kinderen die niet vanzelf rechtop in hun bankje blijven zitten. Die missie heb ik sinds mijn studie Master SEN, voor leerkrachten in het speciaal onderwijs. Ik leerde daar dingen waarvan ik vond dat iedereen ze moest weten. Zoals: dat kinderen die moeilijk gedrag laten zien dat nooit expres doen om de meester of juf te sarren, maar uit onmacht. Daar is heel veel wetenschappelijk bewijs voor.
waarom ik meester ben geworden
Toen ik later de opleiding Traumasensitief werken van Leony Coppens volgde, wilde ik ook daar over vertellen. Ik vond het echt bizar dat ik me nooit eerder in deze manier van werken had kunnen verdiepen. Op de pabo had ik dit niet geleerd, terwijl het basiskennis is die iedereen voor de klas staat zou moeten hebben. Ik wil mensen graag dingen leren, word daar heel gelukkig van. Dat is dan ook precies de reden waarom ik ‘meester’ ben geworden.
Al op mijn 12de wist ik dat ik het onderwijs in wilde. Ik heb een klik met kinderen die niet goed kunnen meekomen. Geen idee hoe dat komt. Ik was zelf helemaal geen stuiterig kind, maar een ontzettend brave, onopvallende leerling. Tegenpolen trekken elkaar aan, misschien is dat het wel. (tekst gaat verder na beeld)
Een tijdje geleden was er een jongetje dat me bij de overgang naar de middelbare school een briefje gaf. We hadden nogal eens gebotst, want ik ben consequent en duidelijk. Dat accepteerde hij niet altijd. “De meester heeft mij altijd gesteund”, stond erop. Ondanks alles had hij gemerkt dat ik het beste met hem voorhad. Zijn briefje ontroerde me omdat dit precies is wat ik wil; dat kinderen zich gezien voelen.
‘IK BEN GRAAG IEMAND BIJ WIE EEN KIND VEILIG IS’
Voor mijn boek De traumasensitieve school had ik een gesprek met jongeren van de JongerenTaskforce van Augeo. Zonder uitzondering zeiden ze dat ze zo graag hadden gewild dat er een leerkracht was geweest die hen had gevraagd hoe het met ze was. Waarschijnlijk hadden ze geen antwoord gegeven – dat was bij hen te moeilijk en te pijnlijk – maar het had ze het gevoel gegeven dat ze niet zo alleen waren. Dan was hun gedrag misschien ook wel anders geweest. Dat bevestigt mij in het idee dat elk kind iemand nodig heeft die niet wegkijkt. Iemand bij wie je mag zijn wie je bent en bij wie je veilig bent. Zo iemand wil ik zijn.’
Kijk hier voor meer informatie over de boeken en lezingen van Anton Horeweg
