'Ze was niet bij machte om weg te gaan bij haar man. Pas toen de kinderen veilig waren, kon ze met hem breken.'

Als de kinderen ouder zijn, komen ze met de politie in aanraking. Via hen komen ze bij ons – Veilig Thuis – en vertellen ze hun schrijnende verhaal. Dan blijkt dat niemand de ernst van de situatie goed heeft kunnen inschatten. De school, de hulpverleners, de artsen, niemand wist hoe ernstig de situatie eigenlijk was, omdat de informatie uit de verschillende bronnen nooit naast elkaar is gelegd. Elke instantie had een eigen verhaal, maar niemand het hele overzicht. 

Ik werk als vertrouwensarts nu drie jaar bij Veilig Thuis en ben positief over onze nieuwe taken. Zoals het uitbreiden van onze doelgroep naar ongeborenen en ouderen, van -9 maanden tot 100+. Ook de invoering van het afwegingskader, waarbij verschillende beroepsgroepen  vastleggen in welke situaties gemeld moeten worden bij VT, biedt nieuwe mogelijkheden. Wij zijn als vertrouwensartsen betrokken bij de  ontwikkeling van het afwegingskader voor artsen. Dat proberen we zo zorgvuldig mogelijk te doen. Als het goed is zullen we straks eerder en vaker verschillende verhalen uit één gezin bij elkaar kunnen leggen, en in nauwe samenwerking met melders de veiligheid in een gezin kunnen borgen. Geen gemakkelijke opgave, maar het gaat dan ook over complexe problemen. (tekst gaat verder na beeld)

Artsen vinden steeds vaker de weg naar Veilig Thuis

Ik heb in mijn twintig jaar werken als vertrouwensarts veel vooruitgang gezien. Kindermishandeling en huiselijk geweld worden door steeds meer professionals – en zeker ook door artsen – gezien als een probleem dat zij willen en kunnen aanpakken. Artsen vinden steeds vaker de weg naar  Veilig Thuis, en beseffen dat zo’n stap hét verschil kan maken voor een kind en  de ouders. Soms horen we dat ook terug.

Een tijd geleden werd ik gebeld door een moeder; haar drie kinderen waren een aantal maanden geleden uit huis geplaatst – een heftige interventie, die we echt niet zo snel doen. Ze vroeg of ze langs mocht komen. Toen ze de volgende dag voor me zat, vertelde ze dat ze niet bij machte was geweest om weg te gaan bij haar man. ‘Pas toen de kinderen veilig waren, kon ik met hem breken. Ik ben verhuisd en de kinderen zijn weer bij me terug. Het gaat nu weer goed met ons. Daar had ik jullie voor nodig.’