'Iedereen dacht: ik dump het wel bij charlie'

‘Ik ben opgegroeid in een gezin waar doorlopend spanning heerste en ruzie werd gemaakt. Het was constant oorlog. Vanaf mijn zesde was ik tussen mijn ouders aan het bemiddelen, ook voor mijn broertje. Hij heeft PDD-NOS/ADD, een aandacht stoornis, waardoor hij nogal in zichzelf gekeerd is. Pas op mijn achttiende, tijdens mijn eindexamen, gingen ze scheiden. Mijn moeder heeft een laag zelfbeeld en mijn vader kan heel manipulatief zijn. Het werd een heel nare vechtscheiding.’

Gepest

‘Tijdens mijn schoolcarrière kleurde ik binnen de lijntjes en haalde ik goede cijfers. Wel had ik allerlei stressklachten zoals rugpijn en hoofdpijn, ik was vaak ziek en werd gepest. Wat het nog erger maakte, was dat mijn familie me ook aansprak op het gedrag van mijn vader en moeder. Mijn moeder huilde uit bij haar ouders, en die betrokken mij er dan weer bij. Iedereen dacht: ik dump het wel bij Charlie.

Ik dacht altijd: als mijn broertje maar gelukkig is, ook al was ik zelf doodongelukkig. Als je je hele leven verantwoordelijk bent voor anderen, weet je na een tijdje niet meer wie je bent en wat je wilt. Ik had veel moeite met grenzen stellen. In al mijn vriendschappen en relaties ging het erom hoe ik de ander kon helpen. Ik ging aandacht zoeken bij de verkeerde mensen, ook seksueel.

Yoga en meditatie

‘Drie keer heb ik een burn-out gehad. De eerste was tijdens mijn eindexamen. Kort geleden belandde ik er weer in, niet lang nadat ik iets akeligs had meegemaakt en probeerde door te studeren alsof er niets was gebeurd. Ik had al langer paniekaanvallen en gedachten over suïcide. Na deze laatste ervaring besloot ik: nu is het genoeg. Ik ben in traumatherapie gegaan voor wat er in mijn jeugd allemaal gebeurd is. Vrienden die gebruik van me maakten, heb ik geschrapt.

Wat mij nu helpt is yoga en meditatie. En mijn vriend: eindelijk heb ik iemand gevonden met wie ik een volwaardige relatie kan hebben. Vanaf het begin waarschuwde ik hem dat ik nogal wat issues had. Hij zei: “Kom maar op, ik vind jou een leuke meid.” Mooi hoe één iemand al zoveel verschil kan maken.

Oplossing

Mijn ouders zijn helemaal geen slechte mensen, en zolang ze niet samen zijn, zijn ze de liefste ter wereld. Daarom adviseer ik kennissen en familieleden om niet bang te zijn ouders aan te spreken als die hun kinderen op de een of andere manier verwaarlozen. Zolang je niet met een beschuldigende vinger wijst, willen mensen er best over praten.’

 

Charlie is een gefingeerde naam.

Dit artikel verscheen eerder in Augeo Magazine (auteur: Annette Wiesman )