'Als ik bij mijn moeder was, vond ik het zielig voor mijn vader dat hij ons zo weinig zag.'

 ‘Ik was vier, dus nog zo jong, dat ik mij weinig meer herinner van de scheiding van mijn ouders. Ik weet nog wel dat ik mijn vader op de veranda zag zitten, met schokkende schouders. Ik dacht dat hij lachte, maar hij huilde. Hij vertelde me dat het niet meer ging tussen mijn moeder en hem. Hij zou ergens anders gaan wonen. Ik zei dat ik het begreep en niet erg vond. Maar natuurlijk deed het mij ook veel verdriet dat hij ons zou verlaten. Dat mijn ouders niet om de tafel zijn gaan zitten met mijn zus en mij, was al de eerste fout tijdens de scheiding: zoiets moet je als ouders samen vertellen. Dan is voor de kinderen duidelijk dat het een gezamenlijk besluit van de ouders is. Ik heb heel lang gedacht dat mijn vader mijn moeder in de steek had gelaten.

Zo bracht ze het naar mijn zus en mij. In mijn ogen was zij dus het “slachtoffer”. Pas toen ik volwassen werd, begreep ik dat mijn vader wel degelijk heeft gevochten voor de relatie. Toen ze samen besloten om uit elkaar te gaan, was dat net zo goed een hel voor hem.’

Clown

‘Van een ouderschapsplan had niemand in de jaren tachtig ooit gehoord. Als vanzelfsprekend bleven mijn twee jaar oudere zus en ik bij onze moeder wonen. Zij bleef erg hangen in haar verdriet en heeft ons daarin, misschien onbewust, meegesleurd. Ik gedroeg me als een clown om iedereen op te vrolijken. Mijn moeder heeft sindsdien moeite gehouden met de breuk. Dat bleek uit kleine dingen. Ze zei bijvoorbeeld altijd “je vader” in plaats van “papa”, wat veel liever zou klinken. Als kind van gescheiden ouders zit je al snel in een loyaliteitsconflict. Ik hield van mijn vader, maar van mijn moeder kreeg ik mee dat hij de boeman was. Als ik een weekend bij mijn vader was geweest, durfde ik niet te vertellen dat het leuk was. En als ik bij mijn moeder was, vond ik het zielig voor mijn vader dat hij ons zo weinig zag.'

Niet vertrouwd

'Mijn vader werkte veel, maar als het zo uitkwam, bezochten we hem. Bij hem hadden we geen eigen plek. Hij woonde antikraak, waardoor hij van het ene huis naar het andere ging. Soms sliepen mijn zus en ik samen met hem in een groot bed, een andere keer lagen er wat kussens op de grond waarop we konden slapen. Dat voelde niet vertrouwd. Bij mijn moeder hadden we wel een eigen kamer, maar dat zij nooit aardig over mijn vader sprak, maakte het bij haar ook onveilig.’

Mijn tip voor hulpverleners

Knoop in je oren dat een kind altijd gehoord moet worden. Wat hij of zij nodig heeft, is het belangrijkste. Laat een kind een brief schrijven of videoboodschap opnemen, waarin hij vertelt wat hij denkt en voelt. Dat lijkt me voor ouders ontzettend confronterend, waardoor zij hun best zullen doen om naar hun kind te luisteren.’

Lees het verhaal van Tatum Dagelet verder in het gratis Augeo magazine.