‘Er wordt zo vaak óver kinderen gepraat, terwijl ik vind dat je mét ze moet praten.'

‘Er wordt zo vaak óver kinderen gepraat, terwijl ik vind dat je mét ze moet praten. Ze komen zelf geregeld met de meest geniale oplossingen, daar kan een consultancybureau vaak nog een puntje aan zuigen. Volwassenen zijn behept met een heleboel kennis, waardoor ze een tunnelvisie kunnen krijgen. Een kind trekt je daar meteen uit. 

GEEN ANTWOORD GEVEN MAG OOK 

Ik begin met een kind op zijn gemak stellen. Dat kan door te zeggen dat elk antwoord goed is. Géén antwoord geven mag overigens ook. Zo hebben we samen de regie. Maar het állerbelangrijkste is dat je intenties duidelijk zijn. Waarom wil je in gesprek? Als je vertelt waarvoor je komt, kan het zelf meedenken. Ik focus nooit op het probleem, maar vraag wat ik kan doen. Vragen wat er goed gaat, helpt ook. Vaak komen de ideeën over wat er beter kan dan vanzelf. 

Leerkrachten die ik coach, adviseer ik om met een leeg hoofd een gesprek in te gaan. Dan hoor je niet alleen wat het kind zegt, maar luister je ook echt. Als een kind een bepaald woord vaak gebruikt, vraag dan wat dat woord inhoudt. Zoals ‘saai’. Heel veel kinderen vinden alles saai. Ik vraag ze om uit te leggen wat dat betekent, dat geeft inzicht. 

IK LAAT HET KIND OOK WELEENS TEKENEN 

‘Als je er een filmpje van zou maken, wat zouden we dan te zien krijgen?’, kun je aan een kind vragen, als het moeite heeft met vertellen wat er is gebeurd. 
Soms wordt een kind gehinderd door een nog beperkte taalvaardigheid. Dan zet ik andere technieken in, zoals gesprekskaarten of picto’s. Ik speel ook weleens met een kind, of laat het tekenen. 

Ik ben heel terughoudend met conclusies trekken uit wat een kind zegt of op papier zet. Ik check altijd of het klopt wat ik hoor of zie. Héél belangrijk.

Wat nogal eens vergeten wordt, is het vervolggesprek. Dat moet er altijd komen. Het is het moment waarop je checkt hoe het gaat. Of de oplossingen die zijn bedacht werken of dat er nog iets anders nodig is.’