Wat doen we aan wachtlijsten in de Jeugdzorg?

Beste meneer De Jonge,

Allereerst wil ik u bedanken voor uw reactie. Ik stel mij voor dat het beantwoorden van mijn brief niet op uw de prioriteitenlijst stond. Dat u er toch tijd voor vrij heeft gemaakt, zegt wat over uw betrokkenheid.

Die betrokkenheid zie ik terug bij de jeugdzorg-kwestie, zoals u al zegt: “In Den Haag staat helaas geen grote, rode knop waarop je kunt drukken zodat alles in één keer verandert.” Maar meneer de Jonge, als die er wel was, dan had die knop toch allang ingedrukt moeten worden?

Laten we eerlijk zijn, mijn verhaal is het verhaal van zoveel jongeren en ouders die al jaren vast lijken te zitten. Ik kan mij heel goed voorstellen dat het voor de buitenwereld niet allemaal zichtbaar is wat er op bestuurlijk niveau gebeurt, maar dat er al jarenlang te weinig is veranderd, moet u erkennen.

Ik heb een stem gekregen voor het eerst in al die jaren. En nu spreek ik namens alle jongeren in het systeem die geen stem hebben, die niet veilig opgroeien, die zich niet gehoord voelen en die niet de kansen hebben die andere kinderen wel hebben. Vandaar deze reactie geschreven vanuit mijn eigen ervaring, maar ook vanuit mijn hart voor dit vak.

U spreekt over 'verlengde jeugdzorg', dat jongeren na hun achttiende nog hulp krijgen. Daarmee voorkom je dat sommige jongeren tussen wal en schip vallen. Dat is alvast een goede stap!

U schrijft dat kinderen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld meer in beeld zijn. Dit klopt, door de nieuwe radarfunctie van Veilig Thuis zijn er veel meer kinderen in beeld. Maar doordat de groei in het aantal meldingen veel groter is dan ingeschat is er nog steeds niet genoeg hulp voor deze kinderen. Hierdoor ontstaan er hardnekkige wachtrijen, die zelfs oplopen tot 6 maanden voordat er een intake plaats vindt. Door de wachtlijsten verergert de problematiek, waardoor er meer behoefte is aan specialistische hulp. Het is dus eigenlijk een vicieuze cirkel waarin wij vastzitten.

Momenteel is de zorg niet opgewassen tegen de grote groep hulpvragende jongeren, en dat is frustrerend voor iedereen. Hiermee bedoel ik u als overheid, de gemeenten, de hulporganisatie, de ouders en als laatste de jongeren waar het eigenlijk om zou moeten draaien.

Er zijn momenteel teveel ketenpartners betrokken voordat er daadwerkelijk hulp georganiseerd wordt. Dit heeft te maken met de papierenrompslomp waar u over spreekt. Hulporganisaties en gemeenten werken vaak met een productiebekostiging. Het kost te veel tijd en energie om alles op papier uit te werken. Ik wil niet degene zijn die alle oplossingen bij u zoekt of neerlegt, maar ik vraag u om samen op te trekken, op zoek naar mogelijkheden.

Hoewel ik nog geen jaren ervaring heb als hulpverlener, zie ik wel wat er gebeurd binnen het werkveld en kan ik vanuit mijn hart zeggen: het moet anders!

Ik denk dat iedereen het daarover eens is.

Fleur

Lees: Fleur schreef een brief aan minister Hugo de Jonge over jeugdzorg en kreeg antwoord